Geçmiş dönemin mimari ve kültürel dokusunu hâlâ koruma çabasında olan yöreleri çok severim. Kent dokusu, tarih, mazi, kültürel sanatlar ve geleneğin önemine inanan birisiyim. Zira bir şehrin kent olarak anılabilmesi için, tarihin süzgecinden geçerek yıllara meydan okuması ve direnç göstermesi gerekiyor, hiç kuşkusuz. Bu manada her kentin bir tarihi, kayda değer mazisi ve iz bırakan bir geçmişi bulunuyor. Kuruluşundan bugüne yaşanmışlıkların hatıralarını, gelecek kuşaklara aktarabildiğimiz kadar da kalıcı olabiliyoruz. Güncel hayatta ise geçmişi yâd ettirebildiğimiz kadar etkili hüküm sürebiliyoruz ancak.
Buradan hareketle bir çıkarım yapmak mümkün. “Geçmişi olmayanın geleceği olmaz” sözü hepimizin malumu meşhur bir söz. Her nesil geçmişin mirasını devralarak bu günlere gelir. Yoksa insanın ömrü ilk çağlardan bu güne edinilen tecrübeleri, tekrardan kazanabilecek kadar uzun değil..! Öyleyse geçmiş önemli. Sizin de hayatınızda geçmişe dönük meraklarınız yok mudur? Hepimiz bir parça geçmişimizi merak eder, nereden gelip, ne gibi bir mazinin devamıyız diye araştırmaz mıyız? Atalarımız kim, dedelerimiz nasıl insanlardı? Meslekleri nelerdi? Nasıl evlerde yaşarlardı? Bizden önce ne gibi işler yapmışlardı diye düşünürüm şahsen. Nitekim, genetik ilmi de kültür, bilim, tarih ve sosyoloji de geçmişin önemini kabul ederek araştırmalarını temellendirirken, bu tarihi verileri dayanak göstermiyor mu?
Ülkemiz ve memleketlerimiz şehircilik adına oldukça köklü bir geçmişe sahip. Birçok devletin ömrüne eş değer! Dönemsel olarak çeşitli millet ve devletlerin de hüküm sürdüğü bir hakikat. Hepsinden günümüze akseden güçlü bir mirasın da taşıyıcısıyız. Bunlar bizim kültürel ve tarihi zenginliğimiz. Gelenekleriyle sınırlarını çizmiş, belli kodları ve kırmızıçizgileri olan bir yapıyı taşımaya, hala devam etmekte olan bir zenginliğimiz var. Yaşam biçimi olarak kendi iç dinamiklerini oluşturmuş, tavizsiz bir yaşayışın ve zengin bir kültürün ürünü. Delisi de bellidir, velisi de! Herkes herkesi bilir bir parça…
Türk-İslam sentezi ile yoğrulmuş memleketimizde mekanlar oldukça önemlidir. Meskenlerimiz çok değerli işlevler görür. Yuvadır, aştır, ekmektir, sığınaktır ve bir o kadar da mahremiyettir. Evlerimizin genel karakteristiği Türk Kültürünün genel bir yansımasıdır. Sanattan söz edildiğinde mimarinin içine giydirilmiş estetik mi akla gelmeli sadece? Elbette bir mekânın işlevselliği sadece o mekânın göze hitap etmesinden ibaret değildir. Aynı zamanda barınma ve sosyal ihtiyaçları da karşılamaya yönelik bir kapalı mekândır evlerimiz. Ecdadımız evini yaparken imkânları nispetinde orasını yuva olmanın ötesine de taşıyarak mutluluk mekânı oluşturmayı hedeflemiş, evinde huzur ve mutluluğu arayarak çatısının altını saadet hanesi yapmayı başarmıştır.
Evet, neler yoktur ki Türk mimarisinin içine giydirilmiş, her bir köşesi ayrı bir gizem taşıyan ve bin bir inceliği içinde barındıran! Kültürüne, inancına, örfüne ve sanatına uygundur Müslüman Türk’ün Evleri. Tosya, Kastamonu, Safranbolu, Odunpazarı, Beypazarı evleri bunlara en güzel örnektir. Sofalar, odalar, banyo dolapları, tavan süslemeleri, selkapanlıklar, cumbalar, gömme dolaplar ve bunların çerçeveleri ile kapaklarına işlenen nakışlar, en güzel ahşap dekorlardan birer tatlı manzara değil midir hepsi de? Bunlar 13 Ekim Dünya Konut Gününün bana hatırlattıklarından sadece bazıları…
Evlerinizde sağlık ve huzurun hüküm sürdüğü, maneviyatınızla yüce ruhlara karıştığınız bir hayat yaşamanız temenni ve duası ile…
Yorumlar kapalı.