Hz. Peygamberimizin peygamberlik yıllarından önceki zamanlarda Mekke’de senenin belli mevsimlerinde panayırlar kurulur, çeşitli müsabakalar yapılır, ödüller kazanılırdı. Bu müsabakalardan birisi de şiir yarışmaları idi. Dereceye giren şiirler Kâbe’nin kapısına asılırdı ve bir daha ki yarışmaya kadar orada kalırdı.
Bunun dışında panayır yerlerinde insanların toplu olarak bulunduğu alanlarda edipler tarafından hitabeler okunur, herkes dikkatle dinler ve bu hitabeler vasıtası ile bilgilenirlerdi.
Bugün hitabesini size sunacağım Meşhur Edip, Kuss bin Saide isimli bir kişidir. Bu kişi şair, edip ve aynı zamanda kabile reisidir.
Henüz insanlık son vahye muhatap olmamıştır ama fıtratı bozulmamış olan insanlar vahiyden önce de vahyin verilerine uygun konuşabilmişlerdir. Çünkü insan fıtrat üzerine yaratılmış bir varlıktır.
İnsan fıtratı deyince, insanın yaratılışında var olan özelliklerinin, henüz hiçbir dış etki ile karşılaşıp etkilenmeden evvelki orijinal hali akla gelir.
Peygamberlik yıllarından önce Hz. Peygamberimizin Hz. Ebu Bekir ile beraber hazır bulunduğu Ukaz Panayırında, Kus bin Saide devesinin üzerinden, kendisini dinleyen kalabalığa şöyle seslenmiştir.
“Ey İnsanlar!
Sözlerimi iyi dinleyiniz ve belleyiniz.
Bir şeyi duyup ezberlediğiniz zaman, ondan faydalanınız.
Yaşayan ölür, Ölen fani olur.
Olacak olan her şey olur.
Yağmurlar, bitkiler, rızıklar, azıklar, analar, babalar, diriler, ölüler, çiftler, tekler.
Bunların her birinde işaret üzerine işaretler var.
Gökyüzünde haberler var.
Yeryüzünde ibretler var.
Gece karanlığa,
Gökyüzü burçlara,
Yeryüzü geniş yollara,
Denizler de dalgalara sahip.
Bana ne oluyor ki, hep insanları giderken görüyorum da,
Gittikleri yerden dönerken hiç görmüyorum?
Gittikleri yerden hoşlandılar da, oraya mı yerleşip kaldılar?
Veya oraya terk edildiler de orada uyuyup mu kaldılar?
Kuss gerçek manasıyla yemin ederek sizlere der ki,
Allah’ın bir dini bir nizamı vardır ki,
Sizin takip ettiğiniz dininizden yolunuzdan daha sevimlidir.
Ve Allah’ın bir peygamberi olacaktır ki O’nun zamanı gelmiştir.
Gölgesi üzerinize düşmüş, zuhuru yaklaşmıştır.
Ne mutlu! O’na yetişip de iman ederek doğru yolu bulanlara!
Yazıklar olsun O’na karşı çıkıp isyan bayrağını açanlara!
Ömürleri gaflet ile gelip geçen toplumlara yuh olsun.
Ey Iyad Kabilesi!
Nerede babalarınız, dedeleriniz? Nerede hastalar ve ziyaretçileri?
Nerede şiddetli mısır firavunları?
Nerede binalar yapıp yükseltenler?
Nerede mekânlarını döşeyip süsleyenler?
Nerede evlatlar ve mallar?
Nerede azgınlık ve taşkınlık yapanlar?
Nerede toplayıp biriktirip yığanlar?
Nerede “Ben sizin en büyük rabbinizim.” diyenler?
Onlar sizden daha zengin ve daha kudretli değiller miydi?
Hem sizden daha da uzun yaşamıyorlar mıydı?
Toprak onları bir değirmen gibi koynunda öğüttü.
Ve onları parçacıklara ayırdı.
İşte Çürümüş kemikleri ve harap olmuş evleri.
Yerlerini yurtlarını şimdi köpekler şenlendiriyor.
Hayır! Hayır! Gerçek şu ki; tek Ma’bud tek olan Allah’tır.
Onun anası babası ve evladu ıyali de yoktur.
Geçmiş gitmiş insan topluluklarında görülüp düşünülecek olan ibretler vardır.
Ölüm ırmağının gidiş yolu vardır ama çıkıp geriye dönüş yolu yoktur.
Kavmimin büyüklerinin de küçüklerinin de, o ölüm ırmağına doğru gittiğini görüyorum.
Gitmiş olanlardan kimse bana geri döndürülmez.
Kalanlardan da kimse burada bırakılmaz.
Kesinlikle inandım ki; toplumun her ferdinin başına gelen benim de başıma gelecektir.”
Hz. Peygamberimiz Hz. Ebu Bekir ile beraber bu hitabeyi dinlediğinde 37 yaşlarında idiler. Kus Bin Saide İslam’ın tebliğ devrine yetişemeden vefat etti. Kabilesi ise Müslüman oldular. Hz. Peygamberimiz Kus Bin Saide için ve kavmi için övgü içeren sözler söyledi.
İşte fıtratın sesi, İslam’dan önce bile bir Şair’e bunları söyletti.
Yorumlar kapalı.