Bir yaprak dökümüdür hayatlara, sararmış ibretlik manzaralar. Bir dönemin kapanıp, istenmeyen yeni zamana adım adım ayak direyerek gitme zamanı. Her yer sarı yapraklarla bezenmiş, hüzün mevsimi. Tıpkı gün boyu içimizi ısıtan güneşinin akşam vakti olduğunda ortalığı kızıllığa bürüyerek veda edişi gibi. Bu bahar ilkin gelenden çok farklı zira. Önceki gibi heyecan oluşturmaz gönül diyarlarında. Çünkü bir doğuş değildir bu defa ki! Belki de geri dönüşü olmayan bir gidiştir adeta. Kış uykusuna ve çıplak bir yolculuğa çıkmanın ilk adımlarıdır. Savunmasız yakalanmamak için ilgililere gönderilen soğuk mevsimin ilk tabiat sinyalleridir. Adeta yaşlılık ve ölümden önceki hastalık habercisi gibi…
Geçmişe özlem duymanın ve melankolizmin mevsim sonundaki zorunlu bir geçiş evresi. Neler hatırlatmaz ki insana? Bir filmin geri sarılması, sıcaklık günlerinin yeniden gözden geçirilmesi… Ne de güzel uyanmıştı tabiat hani o ilkbahar günlerinde. Güneşin hafiften hafiften ısıtmaya başladığı tatlı bir sıcaklıkla birlikte. Ama şimdi öyle mi? Ya yaz! Tüm yakıcı sıcaklığına rağmen, çeşitli avantajlarıyla yine de cömert davranmıştı sizlere değil mi? Nihayetinde bir hasat mevsimi gibi, uzunca süren maratonun son demlerini bize getirmiş ve son sıcaklarını da sunmak istemişti. Şimdi bu günlerin bittiğini haber vermekte işte bu hazan günleri… Yeşilliklerin bin bir çeşit meyve ve sebzelerin kendi doğallığının son bulduğu dönem. Hormonlu yiyecek ve içeceklere terk ediliş vaktini haber vermiyor mu bizlere? Sararan yaprakların dallarından savunmasızca kendini yere bırakması, rüzgârların savurarak onları sürüklemesi, ağaçların çıplak kalması, kuşların yuva bulmakta zorlanması, çiçeklerin bir bir solması ve bir bağbozumu şu hazan günleri! Telaşlı bir kaçış hazırlığı, kabuğuna çekilme mücadelesinin son demleri. Aniden bastıracak yağmur ile soğuk ve karlı günlerin habersiz sürprizlerine savunmasız yakalanmamak isteğinin karmaşık telaşı…
İnsan hayatları da tıpkı böyle değil midir? İlk gelen bahardaki sıcak ilişkiler, yerini; tabiliğini yitirmiş hormonlu üretimler gibi bir durağanlığa ve yapaylığa terk etmiyor mu? Ruh iklimlerini samimiyetsizliğin kıskacında bir melankolikliğe ve yalnızlık hissine bırakmıyor mu? Doğumun güzelliği, saflığı, yüzlerde açtırdığı tebessümler ve koca koca umutlara kurulan köprüler var mı hiç hazan mevsiminde? Zira o, yaşlılığın simgesi, o yaprak dökümünün habercisi… Hoyrat rüzgârlar karşısında direncin tükendiğinin ifadesi. Belin bükülme zamanı ile olgunlaşma vaktinin hatırlatıcısı. Tam bir kırılma mevsimi. Yere düşme vaktini haber veren kötü ulak…
Sonbahar..! Kim bilir? Belki de son olacak bu sonbahar. Kötü çağrışımlar, hazırlıksız yakalananı çıplak bırakacak bir son. Kar, buz ve don mevsimine hazırlanış ihbarının son jurnalcisi… Elbette herkes de farklı çağrışımlar yapacak, maziyi taratma ve hatırlatma işaretçisi, acı-tatlı hatıralarda yumaklanmış bir topaç, bir iç burkuntusu.
İşte böyle garip bir mevsimdir hazan dönemi. İnsanı garipleştiren ve dostlukları, güzellikleri bir bir özleten. Hayatın son dönemeci olacağına ışık tutan ve bizleri hayatımızın muhasebesini yapmaya davet eden döngüsel bir tabiat olayı. Kendi hayatımızla mukayese edebileceğimiz mevsimler, geliş ve gidişleriyle her yıl bir kez daha hatırlatır kendi hayat gerçeğimizi. Dünyanın bir sevk zinciriyle dönerek, tekrar tekrar aynı noktaya gelmesiyle oluşan mevsimlerin, daha önceki mevsimlerde yaşananları bir kez daha hatırlatması. Olup biten bu değişimlerden elbette bizimde payımıza düşen bir hisse olması gerektiği ihtarıyla…
Yorumlar kapalı.