Kalabalık bir gürültünün içinde yuvarlanan hayatlar, ıssız bir yalnızlığın pençesinde kıvranıyorlar. İçi dışı bir olmaktan çıkalı kimseler, manevi ahlaktan yoksun kalalı, bin bir surat şekillere mahkûm kalmadık mı? Kisvesi belli, statü derdinde olan ve basitlik içinde koşan, vicdanını kaybetmiş ve Allah korkusunu unutmuş insanlar arasından kaçıp, tenhalaşmayı özlüyor insan. Gülüşlerin sahte olduğu, riyakâr davranışların gerçekliği itelediği bir sosyal yaşamda ya da iş hayatında samimi bir gülüşü satın almak için insan neleri vermezdi?
Uzaktan bakıldığında alabildiğine kalabalık, yüreğine dokunduğunda nice tenhalara demir atmışların yurdu oldu dünya. Mutat sözlerin tekrarlandığı ağızlarda, sözün eğilip büküldüğü, karşılığının olmadığı ve kıymet taşımadığı iletişimlerde güven ne hale geldi? Ahdin buharlaşması, kaç yüzlü olduğu bilinmeyen şekilden şekil olmuş insanlar, hoş sözlü içi boş vaatlerle nereye kadar kandırabilirler herkesi?
Ferasetsiz inatlar, inanmak istenilen yalanlar, ucuza harcanan insanlar, iğrenç düzmecelerle ancak kendini kandıran zavallılar var ya hani! Kendilerinin bile inanmadığı gerçekler karşısında niyet okuyuculuğuna soyunan virane ruhlardır onlar. Fikirsiz beyincikler ve kendinin cahili basit hesaplılar öylesine kuşatmış ki dünyamızı, sürpriz gelmiyor hiçbir söylem ve eylemleri. Bile isteye aldanmış gibi görünseniz de onlara, nefsinin atına binmiş hastalıklı sakat halleri doymak bilmez kötülük yolunda. İçiniz reddeder fiili yalancılıklarını ve kendini inkârlarını. Lakin sosyal hayatta veya iş hayatında uzaktan da olsa aynı ortamı paylaşmak zorunda kalırsınız böyleleriyle. Bunlar birilerini yalanlarıyla kandırırken menfaat elde ettiklerini sanırlar. Aslında kendilerini kandırdıklarının farkında olmayacak kadar zavallıdırlar. Bir bilseler. Acınası haldedirler. Dünyayı kazandıklarını zannederken her iki dünyayı da kaybettiklerini, en sonunda göreceklerdir. Lakin nafile, tahribatlarını yapmışlardır bir kere…
Varsın onlar sonsuz sandıkları zamanın sınırsız düşleri peşinde sürüklene dursunlar. Dünya eleğinde ilahi adalet onları da eleyecektir pekâlâ. Tezgâha çıkacaklardır pazarladıkları her ne ise! Başlarına gelmeden ölmeyeceklerdir söyledikleri ve yaptıkları. Yanlış yaparak kul hakkına girdikleri insanlardan helallik dahi alamadan, kabarık hesaplarıyla bu dünyadan göçüp gideceklerdir. Peşine düştükleri yalan yıldızları ise hakikat güneşi karşısında pek tabii ki er ya da geç kaybolacaktır. Fazla söze hacet yoktur aslında. Kişinin sözü, duruşu ve ahlak düzeyi kendini ele verir. Bazı boş tenekelerin ise ahir zaman da sesi çok çıkar. Ahiret adına verecekleri hesap çoğalırken; bedbaht halleri, aşağılık duyguları, hasetçilikleri, zillet çukurunda debelenmeleri hal ve tavırlarına yansıdığı kadar çenelerine de vurur. Onlar kendinden öncekilerin batıl yolunda hak ve iyilik düşmanı olma görev ve temsilciliklerini yerine getirecektir. Hiç şüphesiz şeytanın vazifelileridirler. Öyle ya her devrin Ebû Cehilleri de olacaktır. Tıpkı Peygamberimizin kutlu yolunda onun çektiği çilelere talip olarak hakikatin izinden giden Ebû Bekirleri olduğu gibi…
Onlara verilecek cevap bellidir aslında. Olan biteni sabırla karşılamak ve geniş bir gülümsemeyle izlemek. Karar sahibinin hükmünü beklemek! Yaklaşmakta olan ölümün farkında olarak hesap gününe havale etmek. Hakkın, doğruluğun, insan olma şerefinin, insan kalma mücadelesinin ve iyiliğin yolcusu olmaktan geri kalmamak. Bu uğurda her türlü zorluğu göğüsleyebilmek. Ahir zamanda her yeni gün için iman ve ahlak insanı kalabilme zorluğuna yiğitçe katlanabilmektir.
Demek ki çileli huzursuzluğa karşı sabır göstermenin getireceği son nefesteki iman üzere bir kutlu ölümün manevi kokusu böyle kazanılıyor olmalı…
Yorumlar kapalı.