Aidiyet meselesi köklere tutunmanın, varlık bulmanın, mazi ile atiyi birleştirmenin bir gereksinimi. Bazen bu bir millete, bir siyasi düşünceye ya da fikre kimi zaman da bir futbol takımına, cemaate, derneğe ya da kişiye ait olmakla özdeş olabiliyor. İnsanın ihtiyaç duyduğu duygulardan birisi olarak kendisini gösteriyor. Aile sofrasındaki sıcaklık, bayrağımızın gölgesinde tüylerimizi diken diken eden o his, fikir ve düşünce dünyamıza ait duygu ile ilim, bilim ve manevi atmosferlerin ruhumuza kattığı haz tarifsiz bir güven duygusu verir. Nitekim en büyük hayal kırıklıklarımızı da bu güven sarsıldığında yaşamaz mıyız? Beklemediğimiz yerden yani savunmasız alandan yediğimizde sarsılır epey bir süre kendimize gelemeyiz.
Evet, aidiyet duygusunun güvenli limanında yol almak demek kayıtsız şartsız bir teslimiyet anlamına gelmemeli. Bazen insan aklı, ilmi, tecrübesi ve feraseti ile olayları ve kişileri sorgulayıp terse düşmemeli. Büyüklerimiz ne demiş; “Güven denetime mâni değildir.” Aidiyet hissetmenin rahatlığı ile oluşacak boşluk, bazen güven duygusunu zaafa uğratabilir. Bizi ateş gibi yakıp çamur bataklığına saplayabilir. Bu yüzden güvensizlik kötü bir şey olsa da opsiyonlu hareket aslında bizim güvenli alanımızı oluşturacaktır.
Hani “Bizden olsun, çamurdan olsun” diyenlere rastlarız. Bir dostum var. Etkili ve yetkili bir statü de kendisi. Bakıp görürüm, insanlara güvenmekte çok zorlanır. İlk tanışmamızda bundan tam 25 yıl önce ‘referans ister misiniz’ diye kendimle ilgili sormuştum. Bana;”Bu topraktan çamur çıkmaz.” diye cevap vermişti. Öyle duygulanmıştım ki anlatamam. Ancak bu sözün taşıdığı sıfatın muhataplığına layık olabilmek için yıllardır hassas davranırım. Başka bir sohbette ise aynı dostum ve başka birkaç büyüğümle buluşmuştuk. Kendilerine “Bizden olsun, çamurdan olsun diyor musunuz?” diye soru yönelttim. Aynı dost insan; “Bir adam çamursa bizden değildir, adam da değildir, ben de ondan değilim. Asalete, liyakate ve ahlaka bakarım ben.” diye cevap vermişti. Hiç unutmam!
Günümüzde ise her sahadaki sıkıntının sebebi işte bu tür çürümelerden kaynaklanıyor. Nerelerde hatalar yaptık? Liyakati değil sadakati yücelttik. Ehliyeti değil hemşeriliği kutsadık. İstişarelerimizi bizi övenlerle yaptık. Eleştirenlerden hoşlanmadık. Özeleştiri yapmadık. “Dost acı söyler” atasözünü benimsemedik. Hatalarımızla yüzleşirken temele değil çatılara baktık. Yanlışı yapan bizden olunca görmezden geldik. Daha böylesi birçok hata yaptık. Bu söylediklerim her kesim için geçerlidir. Kimse bir yeri hedef aldığımı düşünmesin. Günü gelince de liyakat sahibi olmayan, sünnet ahlakına sahip olmayan ve bir şekilde kirlenip paslanmış olan o çamurun değdiği her yer ciddi sorun oluşturdu. İdeolojileri, davaları, dini, siyaseti, bürokrasiyi, ticareti, aileyi, bilimi, ilimi, maneviyatı, dernekleri, sporu hasılı aidiyet duyduğumuz her ortamı rahatsız etti. Hepimiz payımıza düşen miktar kadar güvensizliği ve kırgınlığı üzerimize aldık. Sahip çıktığımız her yanlış, bizi biraz daha yanlışa götürdü. Göz yumduğumuz her liyakatsizlik bilgiyi, beceriyi ve emeğe saygıyı daha da yok etti. Doğruyu eğip bükmeye başlayınca doğruluk yalanla ambalajlandı, haksızlık ve bencillik meşru görüldü. Neden? ‘Olsun da bizden olsun, çamurdan olsun’ denilen zamanların ürünüdür böylesi sonuçlar…
Sahi biz kimiz, başkaları kim? Hepimiz bu vatanın evlatları, bu milletin çocukları, bu davanın yolcusu, bu dinin mensupları ve bu mabetlerin cemaatleri değil miyiz?
Yorumlar kapalı.