İnsanoğlu gerçekten farklı özelliklerde yaratılmış bir varlık. Kendisi dahi kabiliyetlerinin sınırını keşfetmekten aciz. Düşüncesi ve duygu hali de değişkendir. Gün gelip kalabalıklar içinde kendisini yalnız hissettiğinde ne yapacağını şaşırıyor. Kimisi yemeye, kimisi alışverişe kimisi de başka bir işe kendisini vuruyor. Dertlerinden kaçarken daha büyük boşluğa düşüyor. İşte bu tercihi ile de varlığının anlamını unutmaya başlıyor. Halbuki daha güzel daha farklı seçimlerde yapabilir aslında. Mesela elinize alacağınız bir kitap, karanlık gecenizin gökyüzünde parlayan yıldızı olabilir. Zira kitaplar, yalnızlığın en sadık dostudur. Kargaşanın içinde kaybolduğumuzda, bir kitabın satırlarında kendimizi yeniden buluruz. Bu yönüyle her kitap, bir limandır. Fırtınalı ruh hallerimizde bizi dinlendirecek güvenli bir yerdir…
Zaten Yüce Dinimizin ilk emri “Oku!” değil midir? Bu emir boşuna değildir. Tesadüf hiç değildir. “Oku!” emri, sadece kâğıt üzerinde yazılı olanı deşifre etmek de değildir. Zamanda kâinatı, insanı ve kendi içimizdeki sonsuz labirenti okumaktır. Çünkü kitapları yalnızca kâğıda dizilmiş harf veya kelimelerden ibaret sayarsak yanılırız. Her kitap damıtılmış bir tecrübe, duygu, fikir ve yaşanmışlıklardan süzülen öz gibidir. İlahi kitaplar başta olmak üzere bütün yazılmış eserler keşfedilmeyi bekleyen gizli birer hazinedir. Bu öğrenme yolculuğuna çıktığınızda size yoldaş olurlar. Zihninizi ya da gönlünüzü dar sokaklardan çıkartıp ovalara açılan ferah bir meydan haline dönüştürürler.
Öğrenmenin, gelişmenin ve insan olmanın ilk adımı okumaktır. Okuyan birey sorgular, düşünür, üretir. Zihnini özgürleştirir. Kalıplarımızdan çıkıp kendi düşüncelerimizi inşa etmek istiyorsak şayet, okumalıyız! Hem de satır satır, kelime kelime ve özümsemeliyiz hayata dair her şeyi…
Böylelikle varlığın anlamını kavramanın ilk kapısını aralamış oluruz. Bilmek için önce akıl sonra da okumak lazım. Kendini, etrafı ve yakınlarımızı anlamak için yine okumak gerekiyor. Sevmek için de öyle. Önce iyi bir kalp lazım. Sonra o gönüle sevmeyi öğretmek ya da nasıl sevmek gerektiğini fark ettirmek için okumak zorundayız. Zira ne aradığını bilmeyen bir insan, bulduğu şeyin aradığı olduğunu başka türlü nasıl bilecektir? Kişi kelimelerle tanıştığında hem kendini hem Rabbini daha derin bir şekilde bulur. Her satır, insana yeni bir pencere açar. Her cümle, ufkunu genişleten bir rüzgâr olup gelip yüzünüzü sever. Saçlarınızı okşar…
8 Eylül tarihlerinde kutlanan Dünya Okuma Günü, sadece takvimde asılıp kalmış bir zaman değildir. İnsanlığın bilgiye, düşünceye ve özgürlüğe açılan kapısını hatırlatan bir çağrıdır. UNESCO’nun bugünü özel ilan etmesi, okumanın evrensel bir değer olduğunu bir kez daha gözler önüne seriyor. Çünkü okumak, sadece kelimeleri tanımak değil; dünyayı anlamak, kendini keşfetmek ve başkalarının hikâyelerinden ders çıkarıp kendi yolunu bulmaktır. Evet, okumak, özgürlüğün en güzel hâli. Çünkü okuyan insan, düşüncelerinin zincirini kırar. Başkasının kalıplarına mahkûm olmaz. Kendi aklının pusulasını elinde tutar. İşte bu yüzden kitap, insanın en kıymetli sığınağıdır: yalnızlığında bir dost, kalabalığında bir sırdaş, yorgunluğunda dinlendirici bir unsurdur. Öyle ise yürüyelim kütüphanenin yoluna. Yeniden doğmak isteyen okusun, yazsın, eser bıraksın, okumayı teşvik etsin.
Yazar kitabına verdiği isimle soruyor; “İnsan Ne ile Yaşar” diye. Ben de cevap veriyorum; İnsan insanda yaşar..!
Yorumlar kapalı.