İnsan hayatı aslında bir şiirler
manzumesi. Çok güzel bir şiirin bir kelimesini çıkarıp atın, geriye bu
güzellikten eser kalmaz. Tam aksine manasız bir şiire güzel bir kelime ilave
edin, çok güzel manalar taşıdığını, güzelleştiğini görürsünüz. İnsan hayatı da
böyledir. Güzel, ahenkli giden yaşantımızdan bir kelime, bir adım, bir kavram
çıkardığımız zaman hayatımız alt üst olur, çekilmez bir hal alabilir. Anlamsız
bir şekilde sürüp giden yaşantımıza, faydalı güzel şeyler eklediğimizde ise,
birden bire hayatımız, yaşamamız bir anlam kazanır.
Bir cümlede virgüllerin yerini
bile değiştirdiğimizde, cümlenin anlamı değişir, başka başka anlamlar ifade
etmeye başlar. Hele kelimelerin yerini değiştirdiğimizde cümlenin, yani hayatımızın
bambaşka bir şekle büründüğünü hayretle müşahede ederiz.
Hayat şiirimizde de kelimeler
doğru kullanılmalı, virgüller yerli yerine konmalıdır. Ne bir kelime eksik veya
fazla, ne bir virgül yanlış yerlerde, yanlış zamanda kullanılmamalıdır. Yanlış
kullanmalarla hayat şiirimizi berbat etmemeliyiz. Hele hele hayatımıza
dışarıdan olan müdahalelerde daha da dikkatli olmalı, kılı kırk yarmalıyız. Ki
ustaca yazmak için sarf ettiğimiz bunca gayretimiz, bunca emeğimiz boşa
gitmesin heba olmasın.
Noktalama işaretleri yanlış,
yerli yersiz kullanılan bir hayat, yavan, tek düze, renksiz, verimsiz, ahenksiz
ve manasız olur. Böyle bir hayatta yaşantımızı çekilmez bir hale getirir ve
yapmayı planladığımız, sözlerini kendi yazdığımız o güzelim şiirimizi daha bitirmeden,
yazmadan allak bullak ediverir. Öyleyse imla kurallarına uyalım ki hayatımız da
uyumlu olsun.
Hiçbir büyük, güzel şiir,
küçücük bir noktayı, virgülü ihmal edemez, etmez de. Nice şiiri yüzyıllar
sürecek bir ömre kavuşturan şey aslında bazen bir virgül, bazen bir kelime
değil midir? Hoşça kalın.
Yorumlar kapalı.