Ne kadar kolaydır aslında “git”
fiiline “mek” eki getirip isimleştirmek. Gitmek diye çıkıverir ağzımızdan.
Gitmek. Halbuki giden için bir isimden öte, giyotinin keskin çeliğinin altında
kalmış bir fiildir, kalanın sadece bakakaldığı, ağzını bıçak açmadığı,
hayallerinin alt üst olduğu.
Sizin hiç başınıza geldi mi? Yaşadınız mı o anı? Kolay mıdır gitmek? Arkana
bile bakmadan, hoş çakal demeden sadece kendine iyi bak deyip kalanın
hıçkırıklara boğulması. Kalan, kolay sanır gitmeyi. Gidenin kalanı düşünmeden
gittiğini düşünür. Sadece kalan ağlar, sadece kalan üzülür, sadece kalan gitme
diyebilmiştir, sadece kalan. Oysa sadece kalan mı gitme demiştir gidene?
“Gitme” ve “gitmek”. Tek harfin, “k” harfinin yarattığı zıt kutuplar. Biri
kalanın ağzından çıkarken diğeri gidenin belki de şimdiye kadar yaptığı en
cesur iş.
Kalan her zaman kendini düşünür. Kaçınılmazdır bu. Hiç gidenin nasıl gittiğini,
ne durumda olduğunu düşünmez. Kendi haline ağlar, gidenin haline ağlamaz. Şimdi
ben ne diyeceğim seni bilenlere der. Sanki giden kalanın şizofirenik
yansımasıdır onun gözünde. Gidenin de bir insan olduğunu unutuverir. Her şey
kalana zordur da, giden sanki hiç acı çekmeyecektir. Hep kalan özleyecek, hep
kalan gideni düşünecektir. Ama bu düşünceler kalanın yapmış olduğu en büyük
hatadır. Aslında işin aslı öyle değildir.
Gitmek mi daha zor gelir insana? Evet, hem giden hem de kalan biri olarak söyleyebilirim
ki gitmek daha zor gelir insana. Çünkü giden kalanı da düşünmek zorundadır, her
ne kadar kalan gideni düşünmek zorunda olmasa da. Giden günlerce düşünür hem
kalanı hem gidip gitmemeyi. Ama ortadaki yalan belki de gideni cesurlaştıran en
büyük etkendir.
Asıl önemli olan gitmek değil de gidebilmektir.
Gidenin ağzınızdan çıkan “bitti” kelimesi yeni bir başlangıçtır iki taraf için,
ama ayrı yollarda.(İ.Usluer)
Yorumlar kapalı.