Sanırım
dünkü yazımın en büyük eksiği, konunun anlaşılırlığını kolaylaştıracak
isimlerden kaçınmış olmam. Güncel olayların hızla akıp gittiği, hergün yeni
yeni olguların zihinlerimizi esir aldığı bu sürecin süratli devinimi içinde
“kim ne dedi”, “kim ne yaptı”nın çetelesi öylesine karışıp karmaşıklaştı ki,
üstü örtülü ifadelerle bunlara göndermede bulunmak, doğru tespit ve teşhis için
yeterli değil.
Dikkatimi
çekti; 16 Aralık 2015 tarihli Türkiye
gazetesinde Osman Sağırlı imzasıyla “Türkiye’ye
ihanette birbirleriyle yarışıyorlar” başlıklı bir derleme vardı. Adı
geçenlerin zırvalarının içeriğini tüm detayları ile İnternet arama motorları
ile arayıp bulmak çok basit. Onun için burada detaylarına fazla inmeden, o derlemede
adı geçenleri örneklemekle yetinmeyi yeterli buluyorum.
Dağcı Nasuh Mahruki; Zaman yazarı Şahin Alpay;
Türkiye-ABD Parlamentolararası Dostluk Grubu’nun CHP’li üyesi Faruk
Loğoğlu ile Aylin Nazlıaka; Zaman gazetesi eski Genel Yayın Yönetmeni Ekrem
Dumanlı; HDP Eş Genel Başkanı Demirtaş;
İngiltere’nin
Başkenti Londra’da ekim ayında PKK propagandası yapan, parkta ellerinde
megafonlarla Türkiye’de Kürtlere katliam
yapıldığını savunan HDP’lile; Today’s Zaman, Recep Tayyip Erdoğan’ın
Cumhurbaşkanlığı’na aday olmasını duyururken Türkiye’yi NATO’ya şikâyet etti,
muhafazakâr Erdoğan’ın NATO üyesi Türkiye’yi yeniden şekillendireceğini
belirtip ‘durdurun’ çağrısında bulundu; İsveç parlamentosunda
2010 yılında oylanan sözde soykırım tasarısına Türkiye kökenli 4
milletvekilinden 3’ü (İbrahim Baylan, Yılmaz Kerimo, Gülan Avcı) “kabul”
oyu verirken diğeri (Mehmet Kaplan) “çekimser” oy kullandı;
geçtiğimiz haftalarda ABD’nin başkenti Washington’da düzenlenen panele
katılan Koray Çalışkan, Baskın Oran ve Abdulhamit Bilici, Türkiye’yi
yerden yere vurdu. Çalışkan, Türkiye’de sınırlı demokrasi bile olmadığını
savunurken, Baskın Oran ise Türkiye’yi terör örgütüne destek veren ülkeler
arasında gösterdi; Hürriyet’in Washington temsilcisi Tolga Tanış, Fransa’ya
saldıran teröristlerin Türkiye’de kollandığını iddia etti. Türkiye’deki bir
DAEŞ davasında kafa kesmenin cezası olarak 7.5 yılın uygun bulunduğunu iddia
eden Tanış, G-20’nin yapıldığı gün “Türkiye kafa kesenleri koruyor”
mesajı veren bir yazıya imza attı; Türkiye’nin çeşitli üniversitelerinde görev
yaparak devletten maaş alan 100 akademisyen, Almanya Şansölyesi
Angela Merkel’e ekim ayında yapacağı Türkiye ziyareti öncesinde bir mektup
yayınlayarak Cumhurbaşkanı Erdoğan’ı şikâyet etti. Akademisyenler Merkel’e “Ziyaretiniz
AB’nin en önemli değerlerini çiğneyen siyasetçilere destek olarak görülecek.
Ülkemizi demokrasimizin güçleneceği günlerde ziyaret edin” dediler;
Başında İstanbul Üniversitesi öğretim üyesi Prof. Dr. Tahsin Yeşildere’nin
bulunduğu Üniversite Öğretim Üyeleri Derneği, Japonya Waseda Üniversitesi’ne
Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan’a fahri hukuk doktorası vermemesi çağrısında
bulundu; 2010 yılında AK Parti Antalya milletvekili Mevlüt Çavuşoğlu, 61 yıldır
üyesi olduğumuz Avrupa Konseyi Parlamenterler Meclisi’nde 47 ülkeden 40’ının
teklifi ile başkan adayı oldu. Muhalefet bu başarıyı takdir etmediği gibi
Çavuşoğlu’nun başkan olmaması için geliştirilen önergeye CHP milletvekili
Birgen Keleş destek verdi, bir diğer üye ise salonu terk edip oylamaya
katılmadı.
Sanırım
bu kadar zengin bir örnekler derlemesi, İhanetin kriterlerinin de kodlarının da
nasıl değişip güncellendiğini göstermesi açısından tarihin ibret sayfalarında
yer almayı fazlasıyla hak ediyor.
Yorumlar kapalı.